Πάντα έβρισκα ότι υπάρχει κάτι awkward στα νεαρά gay αγόρια που προσπαθούν να κάνουν καριέρα στο τραγούδι. Ίσως να είναι το ότι πέφτουν σε όλες τις παγίδες που αναμένεται ότι θα πέσουν, ακολουθώντας τα στερεότυπα σχετικά με το μουσικό γούστο των gay. Δεν ξέρω ακριβώς αλλά πάντα με κάνουν να νιώθω κάπως άβολα. Now, δε γνωρίζουμε αν ο
Simon Curtis είναι gay αλλά νομίζω ότι είμαστε αρκετά κοντά σ' αυτήν την κατηγορία lol. Ποιος είναι αυτός θα μου πεις; Long story short, είναι ένας 24χρονος Οκλαχομιώτης που φέτος συνέθεσε το πρώτο του άλμπουμ και το διέθεσε για δωρεάν κατέβασμα στην επίσημη ιστοσελίδα του, χωρίς να χρειαστεί να μπλέκει με δισκογραφικές και να αγχώνεται για την πειρατεία που σκοτώνει τη μαλακία. Το εγχείρημα ήταν επιτυχές και μέχρι τούδε το άλμπουμ μετράει 200.000 downloads. Κι αν δίνω respect στον
Simon για αυτήν την προσέγγιση και για το ότι το cd είναι εξολοκλήρου γραμμένο από τον ίδιο, αυτό δε σημαίνει ότι το αποτέλεσμα είναι απαραιτήτως καλό.
Το theme του άλμπουμ συνοψίζεται σε μία λέξη που αποτελεί και το intro: BoyRobot. Ο
Simon υιοθετεί το ρόλο ενός android του οποίου η κύρια ανησυχία είναι το να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Το θέμα κυριαρχεί τόσο στο στυλ της μουσικής όσο και στο image που προβάλλει ο τραγουδιστής. Όμως δεν είναι πάντα σταθερό, αφού στα μισά τραγούδια η απελπισμένη αναζήτηση της αγάπης μετατρέπεται σε κυνήγι για σεξ με όλα τα υπονοούμενα που συνεπάγεται αυτό για τους στίχους. Έτσι όμως έρχεται σε σύγκρουση με την dorky εικόνα που βλέπουμε στο εξώφυλλο. Στην προσπάθειά του να πατάει απόλυτα στο σήμερα, ο
Curtis χρησιμοποιεί αφειδώς τις σύγχρονες μεθόδους μετατροπής της φωνής και, σαν να μην έφτανε αυτό, κάνει (ενοχλητικά) πολλές αναφορές σε τραγουδίστριες που προφανώς είναι πρότυπά του - wait that came out wrong, didn't it? Το δε 8bit που τελευταία όλοι το έχουν κάνει ψωμοτύρι (
Ke$ha anyone?) δεν είναι και τόσο έντονο ώστε να δικαιολογεί τον τίτλο του άλμπουμ και επιπλέον δεν είναι τόσο πρωτότυπο. Όσον αφορά τη φωνή του, όταν δεν είναι heavily auto-tuned (πράγμα σπάνιο), θυμίζει περιστασιακά
Darren Hayes λόγω του σκαμπανεβάσματος στον τόνο.
Έχοντας την ίδια ηλικία (είμαι όμως μερικούς μήνες μικρότερος yay suck it!), μπορώ να καταλάβω τι ακούσματα είχε καθώς μεγάλωνε και από τι έχει επηρεαστεί. Έτσι δε λείπει η αναφορά στην heyday της bubblegum pop της περιόδου '96-'02, με τραγούδια όπως το
"Super Phycho Love" που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το σουξέ ενός one-hit wonder boyband από το 1999 ή το ελαφρώς timbalandικό και ελαφρώς ανάλατο
"Delusional". Για να μην πιάσω τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που μας κάνει το
"Joystick" χρησιμοποιώντας θρυλικές κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών για να κάνει την αναλογία. Περιέργως, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τις καλές στιγμές παρά την επιτηδευμένη προστυχιά. Για να σου δώσω ένα στοιχείο, η λέξη 'joystick' είναι συνθηματικό για το 'penis', 'dick', 'cock' πώς θα το θέσω; Το καλύτερο πάντως με διαφορά είναι το
"Beat Drop" που καταφέρνει σε 2 λεπτά να κάνει ότι δεν κάνει ολόκληρο το άλμπουμ: να σε παρασύρει στο ρυθμό του και να σε διασκεδάσει. Κρίμα που δεν υπάρχει τίποτα αντάξιο.
Γιατί αυτά που μένουν είναι από αδιάφορα έως κακά. Το fan favorite
"Diablo" έχει όχι μία αλλά δύο αναφορές σε γνωστές τραγουδίστριες, και μάλιστα δανείζεται αυτούσιους στίχους τους και τους ενσωματώνει στο τραγούδι:
Kelly Clarkson για το πρώτο κουπλέ,
Britney Spears για το δεύτερο. Φυσικά είναι εντελώς σκόπιμο και μπήκε απλά για να "ανακαλύψουν" οι fans των δυο παραπάνω πως αναφέρεται στις ντίβες τους. Αυτό σε συνδυασμό με την αναφορά στο
"Bad Romance" της
Gaga που βρίσκουμε στο
"Beat Drop" είναι ενδεικτικό της προσπάθειας του
Curtis να τραβήξει κόσμο από ξένα περιβόλια. Επιπλέον, το
"Diablo" έχει μερικούς από τους χειρότερους στίχους του δίσκου (
you're the devil / you're a filthy piece of trash / gotta brush you off my shoulder / gonna let you kiss my ass) που όμως δεν είναι τραγικότεροι από αυτά που ακούμε στο
"Fell in Love w/an Android":
try to play it like you think you're something so hot / hate to say it, but I'd rather fuck a robot. Ugh... Το
"8bit Heart" μαζί με τη "μεγάλη" συνεργασία του
Jay-Z στο
"The Dark" αποτελούν τις πιο αδύναμες φωνητικά στιγμές για τον
Simon, με το πρώτο να είναι τόσο ασταθές όσο και οι ερμηνείες των παικτών του X-Factor και το δεύτερο να είναι απλά ενοχλητικό. Για το auto-tune galore του
"Brainwash" ή το επίπεδο
"Don't Wanna Be Alone" ούτε που με νοιάζει, όπως άλλωστε και για τα παντελώς ανούσια into, interlude και outro του άλμπουμ.
Πραγματικά θα ήθελα να μου είχε αρέσει το συγκεκριμένο άλμπουμ αλλά για να πω τη μαύρη αλήθεια δε νομίζω ότι θα το ξανακούσω. Ever. Εκτός ίσως από το
"Beat Drop" καμιά φορά. Φυσικά και επικροτώ την προσπάθεια του Simon αλλά δεν μπορώ να μου κάνω πλύση εγκεφάλου μέχρι να το συνηθίσω. Μπορεί να είμαι εκτός του target group του. Ναι ίσως αν ήμουν 15 χρονών να το έβρισκα καλό. Όχι όμως τώρα που έχω κατασταλάξει πάνω κάτω στο είδος της pop που μου αρέσει να ακούω. Βέβαια υπάρχει χώρος για εξαιρέσεις αλλά το
8bit Heart είναι πολύ επιτηδευμένο για τα γούστα μου. Forced + artificial = not good. Αντ' αυτού γιατί να μην ακούσεις
Ke$ha, η οποία μπορεί να είναι ένα χάλι και μισό αλλά το
Animal βρίσκεται ακριβώς στο στοιχείο της και προσφέρεται για περισσότερη και πιο ειλικρινή διασκέδαση; Ή μπορείς απλά να παίξεις με το JOYSTICK σου, best option in my opinion LMFAO! The end. Hmmm τι του βάζεις τώρα αυτού; Είναι καλύτερο από Cheryl; Είναι χειρότερο από Ellie; Whatever, it's as bad as Ellie.
3/10
Αλίμονο, η κατάρα του κατσικοπόδαρου που με καταδιώκει τόσα χρόνια με αυτό το διαγωνισμό δεν έσπασε ούτε και φέτος! Γλυκιά και τροφαντή μου Hera, η 19η θέση είναι εξοργιστικά άδικη αλλά τι να κάνουμε φέτος δε σε στήριξαν ούτε καν οι υπόλοιποι Βίκινγκς! Απαράδεκτο. Από την άλλη, κέρδισε η δεύτερη καλύτερη Lena Meyer-Landrut οπότε yay for that! Σίγουρα είναι το αγαπημένο μου νικητήριο τραγούδι των τελευταίων 10 ετών μαζί με το δικό μας "My Number One". Hell θα συνεχίσω να το ακούω ακόμα και τώρα που τελείωσε η Eurovision. Και μη βλέπω μαλακίες ότι δεν το άξιζε ή ότι το δώσανε στη Γερμανία επειδή "μοιράζει λεφτά". Το τραγουδάκι είναι μια χαρά και δεν είδαμε κανένα από τα τερτίπια που βλέπαμε τόσα χρόνια για το θεαθήναι (βιολιά, λύρες, τέρατα, πατινάζ στον πάγο, προβιές, χανουμάκια κλπ). Βγήκε, το είπε, κέρδισε και μπράβο της. Μπράβο και στον Αλκαίο όμως, μπορεί το τραγούδι να μη μου έλεγε τίποτα αλλά πάλι βρήκαμε τη θέση μας μέσα στην πρώτη δεκάδα. Η μοναδική χώρα στο top 10 που δεν τραγούδησε στα αγγλικά. Congrats to us, too!
